Τι επίδραση έχει ο αιθέρας κυτταρίνης στα υλικά με βάση το τσιμέντο;

1. Θερμότητα ενυδάτωσης

Σύμφωνα με την καμπύλη απελευθέρωσης της θερμότητας της ενυδάτωσης με την πάροδο του χρόνου, η διαδικασία ενυδάτωσης του τσιμέντου συνήθως χωρίζεται σε πέντε στάδια, δηλαδή, την αρχική περίοδο ενυδάτωσης (0~15min), την περίοδο επαγωγής (15min~4h), την περίοδο επιτάχυνσης και πήξης (4h~8h), την περίοδο επιβράδυνσης και σκλήρυνσης (8h~24h,περίοδος σκλήρυνσης)

Τα αποτελέσματα της δοκιμής δείχνουν ότι στο πρώιμο στάδιο της επαγωγής (δηλαδή, στην αρχική περίοδο ενυδάτωσης), όταν η ποσότητα του HEMC είναι 0,1% σε σύγκριση με τον τυφλό πολτό τσιμέντου, προωθείται μια εξώθερμη κορυφή του πολτού και η κορυφή αυξάνεται σημαντικά. Όταν η ποσότητα τωνHEMCαυξάνεται σε Όταν είναι πάνω από 0,3%, η πρώτη εξώθερμη κορυφή του πολτού καθυστερεί και η τιμή κορυφής μειώνεται σταδιακά με την αύξηση της περιεκτικότητας HEMC. Το HEMC προφανώς θα καθυστερήσει την περίοδο επαγωγής και την περίοδο επιτάχυνσης του πολτού τσιμέντου και όσο μεγαλύτερη είναι η περιεκτικότητα, τόσο μεγαλύτερη είναι η περίοδος επαγωγής, τόσο πιο πίσω είναι η περίοδος επιτάχυνσης και τόσο μικρότερη είναι η εξώθερμη κορυφή. η αλλαγή της περιεκτικότητας σε αιθέρα κυτταρίνης δεν έχει εμφανή επίδραση στη διάρκεια της περιόδου επιβράδυνσης και στην περίοδο σταθερότητας του πολτού τσιμέντου, όπως φαίνεται στο Σχήμα 3(α) Δείχνεται ότι ο αιθέρας κυτταρίνης μπορεί επίσης να μειώσει τη θερμότητα της ενυδάτωσης της πάστας τσιμέντου εντός 72 ωρών, αλλά όταν η θερμότητα της ενυδάτωσης είναι μεγαλύτερη από 36 ώρες, η αλλαγή της περιεκτικότητας σε υδρόζη έχει μικρή επίδραση στην περιεκτικότητα σε υδρόζη. τσιμεντοπολτός, όπως το σχήμα 3(β).

Εικ.3 Τάση μεταβολής του ρυθμού απελευθέρωσης θερμότητας ενυδάτωσης τσιμεντοπολτού με διαφορετική περιεκτικότητα σε αιθέρα κυτταρίνης (HEMC)

2. Μμηχανικές ιδιότητες:

Μελετώντας δύο είδη αιθέρων κυτταρίνης με ιξώδη 60000Pa·s και 100000Pa·s, διαπιστώθηκε ότι η αντοχή σε θλίψη του τροποποιημένου κονιάματος αναμεμειγμένου με αιθέρα μεθυλοκυτταρίνης μειώθηκε σταδιακά με την αύξηση της περιεκτικότητάς του. Η αντοχή σε θλίψη του τροποποιημένου κονιάματος που αναμιγνύεται με ιξώδες 100000Pa·s αιθέρα υδροξυπροπυλμεθυλοκυτταρίνης αυξάνεται πρώτα και μετά μειώνεται με την αύξηση της περιεκτικότητάς του (όπως φαίνεται στο Σχήμα 4). Δείχνει ότι η ενσωμάτωση αιθέρα μεθυλοκυτταρίνης θα μειώσει σημαντικά τη θλιπτική αντοχή της τσιμεντοκονίας. Όσο μεγαλύτερη είναι η ποσότητα, τόσο μικρότερη θα είναι η αντοχή. Όσο μικρότερο είναι το ιξώδες, τόσο μεγαλύτερη είναι η επίδραση στην απώλεια της αντοχής σε θλίψη του κονιάματος. αιθέρας υδροξυπροπυλομεθυλοκυτταρίνης Όταν η δόση είναι μικρότερη από 0,1%, η αντοχή σε θλίψη του κονιάματος μπορεί να αυξηθεί κατάλληλα. Όταν η δόση είναι μεγαλύτερη από 0,1%, η αντοχή σε θλίψη του κονιάματος θα μειωθεί με την αύξηση της δόσης, επομένως η δόση θα πρέπει να ελέγχεται στο 0,1%.

Εικ.4 3d, 7d και 28d αντοχή σε θλίψη τροποποιημένης τσιμεντοκονίας MC1, MC2 και MC3

(Αιθέρας μεθυλοκυτταρίνης, ιξώδους 60000Pa·S, εφεξής αναφερόμενος ως MC1· αιθέρας μεθυλοκυτταρίνης, ιξώδες 100000Pa·S, αναφερόμενος ως MC2· αιθέρας υδροξυπροπυλομεθυλοκυτταρίνης, ιξώδες 100000Pa·3,).

3. Γώρα κλήρωσης:

Μετρώντας το χρόνο πήξης του αιθέρα υδροξυπροπυλομεθυλοκυτταρίνης με ιξώδες 100000Pa·s σε διαφορετικές δόσεις τσιμεντοπολτού, βρέθηκε ότι με την αύξηση της δόσης HPMC, ο χρόνος αρχικής πήξης και ο χρόνος τελικής πήξης της τσιμεντοκονίας παρατάθηκαν. Όταν η συγκέντρωση είναι 1%, ο χρόνος αρχικής πήξης φτάνει τα 510 λεπτά και ο τελικός χρόνος πήξης φτάνει τα 850 λεπτά. Σε σύγκριση με το τυφλό δείγμα, ο χρόνος αρχικής πήξης επεκτείνεται κατά 210 λεπτά και ο χρόνος τελικής πήξης επεκτείνεται κατά 470 λεπτά (όπως φαίνεται στο σχήμα 5). Είτε πρόκειται για HPMC με ιξώδες 50000Pa s, 100000Pa s είτε 200000Pa s, μπορεί να καθυστερήσει την πήξη του τσιμέντου, αλλά σε σύγκριση με τους τρεις αιθέρες κυτταρίνης, ο αρχικός χρόνος πήξης και ο τελικός χρόνος πήξης παρατείνονται με την αύξηση του ιξώδους, όπως φαίνεται στο σχήμα 6. Αυτό συμβαίνει επειδή ο αιθέρας κυτταρίνης προσροφάται στην επιφάνεια των σωματιδίων τσιμέντου, γεγονός που εμποδίζει την επαφή του νερού με τα σωματίδια τσιμέντου, καθυστερώντας έτσι την ενυδάτωση του τσιμέντου. Όσο μεγαλύτερο είναι το ιξώδες του αιθέρα κυτταρίνης, τόσο πιο παχύ είναι το στρώμα προσρόφησης στην επιφάνεια των σωματιδίων τσιμέντου και τόσο πιο σημαντικό είναι το επιβραδυντικό αποτέλεσμα.

Εικ.5 Επίδραση της περιεκτικότητας σε αιθέρα κυτταρίνης στο χρόνο πήξης του κονιάματος

Εικ. 6 Επίδραση διαφορετικών ιξωδών HPMC στο χρόνο πήξης της τσιμεντοπολτού

(MC-5(50000Pa·s), MC-10(100000Pa·s) και MC-20(200000Pa·s))

Ο αιθέρας μεθυλοκυτταρίνης και ο αιθέρας υδροξυπροπυλομεθυλοκυτταρίνης θα παρατείνουν σημαντικά τον χρόνο πήξης του πολτού τσιμέντου, γεγονός που μπορεί να εξασφαλίσει ότι ο πολτός τσιμέντου έχει αρκετό χρόνο και νερό για αντίδραση ενυδάτωσης και να λύσει το πρόβλημα της χαμηλής αντοχής και του όψιμου σταδίου του πολτού τσιμέντου μετά τη σκλήρυνση. πρόβλημα σκασίματος.

4. Κατακράτηση νερού:

Μελετήθηκε η επίδραση της περιεκτικότητας σε αιθέρα κυτταρίνης στην κατακράτηση νερού. Βρέθηκε ότι με την αύξηση της περιεκτικότητας σε αιθέρα κυτταρίνης, ο ρυθμός κατακράτησης νερού του κονιάματος αυξάνεται και όταν η περιεκτικότητα σε αιθέρα κυτταρίνης είναι μεγαλύτερη από 0,6%, ο ρυθμός κατακράτησης νερού τείνει να είναι σταθερός. Ωστόσο, όταν συγκρίνουμε τρία είδη αιθέρων κυτταρίνης (HPMC με ιξώδες 50000Pa s (MC-5), 100000Pa s (MC-10) και 200000Pa s (MC-20)), η επίδραση του ιξώδους στην κατακράτηση νερού είναι διαφορετική. Η σχέση μεταξύ του ρυθμού κατακράτησης νερού είναι: MC-5.