Wat is de traditionele manier om tegels te plakken? En wat zijn de nadelen?

De traditionele methode voor het plakken van tegels, algemeen bekend als de "directe verlijmingsmethode" of "dikbedmethode", houdt in dat een dikke laag mortel direct op de ondergrond (zoals beton, cementplaat of pleisterwerk) wordt aangebracht en de tegels in het mortelbed worden ingebed. Hier volgt een overzicht van het traditionele tegelinstallatieproces en de tekortkomingen ervan:

Traditionele tegelplakmethode:

1. Oppervlaktevoorbereiding:
   • Het ondergrondoppervlak wordt gereinigd, geëgaliseerd en voorzien van een grondlaag om een ​​goede hechting en verbindingssterkte tussen het mortelbed en de tegels te garanderen.
2. Mengmortel:
   • Een mortelmengsel bestaande uit cement, zand en water wordt bereid tot de gewenste consistentie. Variaties kunnen bestaan ​​uit het toevoegen van hulpstoffen om de verwerkbaarheid, waterretentie of hechting te verbeteren.
3. Mortel aanbrengen:
   • De mortel wordt met een troffel op de ondergrond aangebracht en gelijkmatig uitgesmeerd tot een dikke, uniforme laag. De dikte van de mortellaag kan variëren, afhankelijk van de grootte en het type tegel, en varieert doorgaans van 10 mm tot 20 mm.
4. Tegels inbedden:
   • De tegels worden stevig in het mortelbed gedrukt, waardoor volledig contact en dekking gegarandeerd zijn. Tegelafstandhouders kunnen worden gebruikt om een ​​gelijkmatige afstand tussen de tegels te behouden en het aanbrengen van voegmiddel te vergemakkelijken.
5. Uitharden en uitharden:
   • Nadat de tegels zijn geplaatst, mag de mortel gedurende een bepaalde periode uitharden. De juiste uithardingsomstandigheden (temperatuur, vochtigheid) worden gehandhaafd om optimale hechtsterkte en duurzaamheid te bevorderen.
6. Voegen:
   • Nadat de mortel is uitgehard, worden de tegelvoegen opgevuld met voegspecie met behulp van een voegspaan of wisser. Overtollig voegspecie wordt van de tegeloppervlakken afgeveegd en het voegspecie laat men uitharden volgens de instructies van de fabrikant.

Tekortkomingen van de traditionele tegelplakmethode:

1. Langere installatietijd:
   • De traditionele dikbedmethode vergt meer tijd en werk vergeleken met moderne tegelinstallatiemethoden, omdat er meerdere stappen nodig zijn, zoals het mengen van mortel, het aanbrengen van mortel, het inbedden van tegels, het uitharden en het voegen.
2. Verhoogd materiaalverbruik:
   • De dikke mortellaag die bij de traditionele methode wordt gebruikt, vereist een grotere hoeveelheid mortelmengsel, wat resulteert in hogere materiaalkosten en afval. Bovendien verhoogt het gewicht van de mortellaag de belasting van de constructie, vooral bij hoogbouw.
3. Potentieel voor obligatiefalen:
   • Een slechte oppervlaktevoorbereiding of onvoldoende mortelbedekking kan leiden tot een slechte hechting tussen de tegels en de ondergrond. Hierdoor kunnen de tegels losraken, gaan de tegels loszitten of kunnen er na verloop van tijd scheuren ontstaan.
4. Beperkte flexibiliteit:
   • De dikke mortellaag is mogelijk niet flexibel genoeg en kan beweging of verzakking in de ondergrond niet opvangen. Hierdoor ontstaan ​​scheuren of breuken in de tegels of voegen.
5. Moeilijkheden bij reparaties:
   • Het repareren of vervangen van tegels die op de traditionele manier zijn geplaatst, kan een lastige en tijdrovende klus zijn. Vaak moet namelijk de hele mortellaag worden verwijderd en moeten er nieuwe tegels worden geplaatst.

Hoewel de traditionele tegellijmmethode al jaren wordt gebruikt en bij correcte uitvoering duurzame installaties oplevert, kent deze methode verschillende tekortkomingen ten opzichte van moderne tegelinstallatiemethoden zoals dunne mortel of tegellijm. Deze moderne methoden bieden een snellere installatie, een lager materiaalverbruik, een verbeterde flexibiliteit en betere prestaties in verschillende ondergrondomstandigheden.